آفتاب ظهر عاشورا

گرچه روزی تلخ‏تر از روز عاشورا نبود

آنچه ما دیدیم جز پیشامدی زیبا نبود

عشق می‏فرمود «باید رفت‏» می‏رفتند و هیچ

بیمشان از تیرهای تلخ و بی‏پروا نبود

خیمه‏ها از مرد خالی می‏شد اما همچنان

اهل‏بیت عشق در مردانگی تنها نبود

آفتاب ظهر عاشورا به سختی می‏گریست

کودکان لب تشنه بودند و کسی سقا نبود

آسمان می‏سوخت از داغی که بر دل داشت، آه!

کودکی آتش به دامن می‏شد و بابا نبود

کاروان کم کم به سمتی ناکجا می‏رفت و کاش

بازگشتی این سفر را، باز از آنجا نبود

سرش به نیزه به گل های چیده می ماند

به فجر از افق خون دمیده می ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا

به نخل سبز  ز ماتم تکیده می ماند

میان خیمه ی آتش گرفته، طفل دلمدست خالی ? در امتداد نیاز ? سمت شش گوشه ی مطهر رفت
در کشاکش میان گریه و بغض ? دل به دریا زد و به کوثر رفت
می چکید از دو چشم ابیاتی ? مثنوی وار ? گرم و شور انگیز
می کشید از صمیم دل آهی ... که به اقلیم عشق بی سر رفت
به چه تشبیه می توان کرد این التماس دو چشم خونین را ؟
آبشار همیشه ؟ ابر بهار ؟ باید از واژه ها فراتر رفت !
شاعر از واژه ها فراتر رفت ? هم دم لحظه های ابر خیال
به غروبی که یک کبوتر سرخ ? تا خدا مست و بی سر و پَر رفت
ابر افکار سیل هق هق شد ... گوشه یی زیر گنبدی از نور
  " السلام علیکْ مبداء عشق!          و دلش سوخت                                                                                          شد کبوتر                                                                                                        رفت!